ترجمه مقاله نقش ضروری ارتباطات 6G با چشم انداز صنعت 4.0
- مبلغ: ۸۶,۰۰۰ تومان
ترجمه مقاله پایداری توسعه شهری، تعدیل ساختار صنعتی و کارایی کاربری زمین
- مبلغ: ۹۱,۰۰۰ تومان
Abstract
This AMEE Guide in Medical Education is Part 1 of a two part Guide covering the issues of Communication. This Guide has been written to provide guidance for those involved in planning the assessment of clinical communication and provides guidance and information relating to the assessment of various aspects of clinical communication; its underlying theory; its practical ability to show that an individual is competent and its relationship to students’ daily performance. The advantages and disadvantages of assessing specific aspects of communication are also discussed.
The Guide draws attention to the complexity of assessing the ability to communicate with patients and healthcare professionals, with issues of reliability and validity being highlighted for each aspect. Current debates within the area of clinical communication teaching are raised: when should the assessment of clinical communication occur in undergraduate medical education?; should clinical communication assessment be integrated with clinical skills assessment, or should the two be separate?; how important should the assessment of clinical communication be, and the question of possible failure of students if they are judged not competent in communication skills?
راهنمای AMEE در آموزش پزشکی شامل بخش یک از راهنمای دوبخشی است که مشتمل بر مسائل ارتباطات می باشد. این راهنما، بدین منظور نگاشته شده است که بتوان دستورالعملی برای افرادی ترتیب داد که در امر برنامه ریزی در مورد ارزیابی ارتباط بالینی دخیل هستند و این امر تا حدودی دستورالعمل و اطلاعات، شواهد مربوط به ارزیابی جنبه های مختلف ارتباط بالینی، نظریه اصلی، و مهارت تجربی را ارائه می دهد و بیانگر آن است که یک شخص برای ارزیابی عملکرد روزانه دانش آموزان باید از شایستگی و روابط مناسب برخوردار باشد. همچنین در این رابطه، نقاط ضعف و قوت برای ارزیابی جنبه های خاص ارتباط مورد بحث قرار می گیرند.
راهنمای حاضر، توجه ما را به پیچیدگی موجود در ارزیابی میزان توانایی در برقراری ارتباط با بیماران و شاغلین مراکز بهداشتی، و همچنین برقراری ارتباط با مسائل معتبر و صحیح جلب می کند که باید هر یک از این جنبه ها را مورد بررسی قرار داد. مباحث فعلی در باب آموزش طریقه برقراری ارتباط بالینی چنین مطرح می شود که: ارزیابی برقراری ارتباط بالینی چه هنگامی باید در حین تحصیل در حوزه آموزش پزشکی انجام شود؟ آیا ارتباط بالینی باید با ارزیابی مهارت های بالینی تلفیق شوند؟ یا آیا این دو مورد از هم جدا هستند؟ تا چه حدی ارزیابی ارتباط بالینی دارای اهمیت است؟ و اینکه، در حین نظارت بر عملکرد دانش آموزان؛ آیا نباید مسئله شکست احتمالی میان دانش آموزان را در مهارت های ارتباطی مورد توجه قرار داد؟