چکیده

1.مقدمه

2. کارهای مربوطه

3. معماری سیستم

4. طراحی سیستم و اجرای آن

5. نتایج آزمایشی

6. جمع بندی

منابع

چکیده

اینترنت اشیا (IoT) یکی از مهم ترین عوامل در بسیاری از زمینه های جامعه ما می باشد. IoT باعث می شود که ابعاد بسیار مهمی از زندگی ما مانند حمل و نقل، پرداخت، صنعت، حوزه های درمانی و حوزه های دیگر، هوشمند شوند. تعامل بین دستگاه ها و سیستم های ابری یکی از سناریو های رایج در استفاده از سیستم های IoT می باشد. از نقطه نظر امنیتی، هم کاربر و هم سیستم های هوشمند باید باعث شکل گیری یک کانال ارتباطات امن شود و توانایی شناسایی هویت دیجیتال را داشته باشد. در بیشتر موارد، استفاده از دستگاه های IoT نیازمند یک زیر ساختار موجود می باشد که مالک دستگاه نمی تواند آن را کنترل کند، مثلا در خانه های هوشمند. این سناریو نیازمند یک برنامه امنیتی مناسب برای می باشد که دستگاه های مختلف بتوانند از آن استفاده کنند و به صورتی باشد که بتوان آن را در سیستم های عامل و یا چارچوب های IoT موجود، یکپارچه سازی کرد. این مقاله یک برنامه تایید اعتبار سبک را برای کاربرد های IoT در خانه های هوشمند ارائه می کند که در آن دستگاه های مرتبط با سیستم ابری دستورهای ورودی را به تلفن هوشمند کاربر ارسال می کنند تا کاربر بتواند آن ها را تایید اعتبار کند. این معماری مبتنی بر دستگاه های کاربری می باشد و مشکلات امنیتی را در زمینه بستر های ابری غیر معتمد، رفع می کند.

کارهای مربوطه

موبایل و دستگاه های تعبیه شده، هر دو نیازمند سیستم های تایید مجوز قوی هستند تا بتوان از آن ها در زمینه هایی که از نظر امنیتی مهم هستند، استفاده کرد. با وجود این که مکانیزم های اعتبار سنجی مختلفی وجود دارد که برای دستگاه هایی که از نظر منابع محدودیت دارند میتوان از آن ها استفاده کرد، اما راه کار های استاندارد مورد قبول توسعه دهنده های نرم افزاری و تولید کننده های سخت افزاری، هنوز کم می باشد [6]. لیندمن و همکارانش یک پروتکل اعتبار سنجی سراسری را ارائه کرده اند که با نام FIDO شناخته می شود و یک مکانیزم تایید اعتبار بدون کلمه عبور را فراهم می کند. این پروتکل به صورت گسترده توسط سازمان های مختلف مورد استفاده قرار می گیرد و سهم بازاری خوبی دارد. این سیستم FIDO به عنوان یک مکانیزم تایید مجوز مرتبه اول مورد استفاده قرار می گیرد و از کلید های رمز نگاری شده به جای کلمه عبور استفاده می کند. این کلید های رمز نگاری FIDO در ماژول تایید اعتبار با نام مجوز دهنده ذخیره سازی می شود و این ماژول توسط کاربر با معیار های زیستی ( مانند اثر انگشت یا ...) و یا با مکانیزم های امنیتی دیگر، قفل گشایی می شود.

با وجود این حقیقت که FIDO برای رفع مشکلات امنیتی در تلفن های هوشمند طراحی شده است، این پروتکل برای دستگاه های IoT نیز مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان مثال هانس شوفینگ در [7] این عقیده را مطرح می کند که یک معماری FIDO را میتوان در شبکه های IOT مورد استفاده قرار داد. در این مقاله ، مهم ترین الگوهای طراحی IoT ارائه شده است: ارتباطات مبتنی بر سیستم های ابری و ارتباطات بر اساس ناحیه محلی. این نویسنده یک معماری امنیتی را ارائه می کند که در آن کاربران می توانند با استفاده از پروتکل های واحد، مجوز استفاده از دستگاه های ابری را تایید کنند. آخرین طرح از OAuth همراه با پروتکل FIDO مورد استفاده قرار می گیرد. در مرجع شماره [8]، یون میون و بایک جونگون یک معماری امنیتی IoT را طراحی کرده است که در آن دستگاه های IoT نقطه نهایی با استفاده از پروتکل های FIDO ، تایید اعتبار درگاه های IoT را انجام میدهد. این کار همچنین بر اهمیت امنیت توسط اصول طراحی در توسعه یک نرم افزار IoT تاکید دارد.