ترجمه این مقاله با کیفیت متوسط انجام شده است. بلافاصله پس از خرید، دکمه دانلود ظاهر خواهد شد. ترجمه به ایمیل شما نیز ارسال خواهد گردید.
۰.۰(بدون امتیاز)
امتیاز دهید
فهرست مطالب
چکیده
مقدمه
مواد و روش ها
نتایج
بحث
نمونه چکیده متن اصلی انگلیسی
Abstract
Predation risk tends to vary in time. Thus prey animals face a problem of allocating feeding and antipredator effort across different risk situations. A recent model of Lima and Bednekoff (1999) predicts that a prey should allocate more feeding effort to low risk situations and more antipredator effort to high risk situations with increasing relative degree of risk in high risk situations (attack ratio). Furthermore when the proportion of time the prey spends in the high risk situation (p) increases, the prey have to eventually feed also in the high risk situations. However the increase in feeding effort in low risk situations should clearly exceed that in high risk situations as p increases. To test these predictions we measured feeding effort of field voles (Microtus agrestis) exposed to varying presence of least weasel (Mustela nivalis) and its feces in laboratory conditions. We generated quantitative predictions by estimating attack ratios from results of a pilot experiment. The model explained 15% of the observed variation in feeding effort of voles. Further analyses indicated that feeding effort was lower in high risk situations than in low risk situations at high attack ratio, but not at a lower one. Voles exposed to a presence of a weasel for extended periods showed signs of nutritional stress. Still we did not find any increase in feeding effort with increasing p. This was obviously due to the relatively low maximal p we used as we included only conditions likely to occur in nature.
نمونه چکیده ترجمه متن فارسی
چکیده
خطر شکار در طول زمان متغیر است. بدین ترتیب حیوانات شکار (شکار شونده) با مسئله تغذیه یابی و تلاش ضدشکارچی در سراسر موقعیت های مختلف خطر مواجه هستند. یک مدل اخیر توسط Lima و Bednekoff (1999) پیش بینی می کند که یک شکار باید تلاش تغذیه یابی بیشتری را به موقعیت های کم خطر و تلاش ضدشکارچی بیشتر را برای مقابله با موقعیت های خطر بالا با افزایش میزان نسبی خطر در موقعیت های خطر بالا (نسبت حمله) اختصاص دهد. علاوه بر این، هنگامی که نسبت زمانی که شکار در شرایط دارای خطر بالا (p) صرف می کند افزایش می یابد، شکار باید در نهایت در موقعیت های خطرناک تغذیه نماید. با این حال، با افزایش p, افزایش تلاش در زمینه تغذیه در شرایط کم خطر باید به طور واضح بیشتر از تلاش در شرایط دارای خطر بالا باشد. برای آزمایش این پیش بینی ها، تلاش تغذیه نمودن موش های صحرایی (Microtus agrestis) در معرض حضور متغیر راسو (Mustela nivalis) و مدفوع های آن در شرایط آزمایشگاهی اندازه گیری شد. ما پیش بینی های کمیتی را با برآورد نسبت های حمله از نتایج یک آزمایش تولید کردیم. این مدل, 15٪ از تغییرات مشاهده شده در تلاش تغذیه موش های صحرایی را توضیح داد. تجزیه و تحلیل های بیشتر نشان داد که تلاش در زمینه تغذیه در موقعیت های خطر-بالا, کمتر از شرایط با خطر کم در نسبت حمله بالا بود، اما در نسبت خطر پایین تر اینگونه نبود. موش های صحرایی مواجه شده با حضور یک راسو در دوره های طولانی زمان, نشانه هایی از استرس تغذیه ای را نشان دادند. با این حال، ما هیچ افزایشی در تلاش تغذیه را با افزایش p پیدا نکردیم. این به وضوح به دلیلp حداکثر نسبتاً پایین بود که ما استفاده کردیم چون تنها شرایطی را گنجاندیم که احتمالاً در طبیعت اتفاق می افتد.
