چکیده

1. مقدمه

2. روش‌ها

3. نتایج

4. بحث

5. نتیجه گیری

منابع

چکیده

هدف: این مطالعه نسبت کودکان دارای لکنت زبان که علائم اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) را در رفتارهای بی توجه و بیش فعال / تکانشی خود نشان می‌دهند، توصیف می‌کند. کودکانی که لکنت زبان دارند و این رفتارهای چالش برانگیز را از خود بروز می‌دهند، ممکن است واکنش سریع و موفقیت آمیزی نسبت به درمان لکنت نشان ندهند. بررسی اولیه تفاوتها در پاسخگویی نسبت به درمان بر روی کودکان دارای علائم/بدون علائم ADHD انجام شد.

روش: شرکت کنندگان این مطالعه، 185 نفر از کودکان پیش دبستانی مبتلا به لکنت زبان بودند که طی 3 ماه قبل از شروع مطالعه، درمان لکنت زبان را به اتمام رسانده بودند. تفاوت‌های بین گروه‌های کودکانی که دارای لکنت زبان و دارای افزایش علائم/بدون علائم اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD)بودند از نظر ویژگیهای لکنت قبل از درمان (شدت لکنت و تایپوگرافی)، متغیرهای جمعیت شناختی (سن شروع ، زمان بین آغاز و شروع اثر درمان، سابقه خانوادگی و جنسیت)، و داده‌های درمانی (شدت لکنت پس از درمان و تعداد جلسات لازم برای رسیدن به معیارهای ترخیص) مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج: نیمی از شرکت کنندگان (50%) دارای علائم اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) بالایی بودند. این کودکان در مقایسه با کودکان فاقد علائم ADHD بالا، برای دستیابی به نتایج موفقیت آمیز روانی گفتار به 25% زمان مداخله بالینی بیشتری نیاز داشتند. یافته‌ها نشان می‌دهند که علائم بالای ADHD ، افزایش شدت لکنت پیش از درمان و جنسیت مذکر با پاسخگویی ضعیف‌تری نسبت به درمان لکنت همراه بوده است.

نتیجه گیری: نسبت بالای کودکان دارای علائم بالای اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) ، و افزایش زمان تماس بالینی مورد نیاز در این زیر گروه برای دستیابی به نتایج موفقیت آمیز روانی گفتار، حاکی از نیاز به پزشکان برای انجام مداخلات لکنت زبان برای پرداختن به این چالشهای رفتاری همزمان است. این یافته‌ها از استفاده از راهکارهای دقیق مدیریت تعداد پرونده‌های کاری به منظور نشان دادن تفاوتهای فردی بین کودکان پشتیبانی می‌کند و اطلاعات مربوط به آثار آتی وپیش بینی مرض را که در دسترس والدین و پزشکان قرار دارد افزایش می‌دهد.

2. روش‌ها

2.1. شرکت کنندگان

شرکت کنندگان، از خانواده‌های کودکانی بودند که لکنت در آنها بطور بالینی تشخیص داده شده بود و از کلینیک درمانی لکنت زبان مشخص نشده توسط نویسنده (CSTC) و چهار کلینیک تخصصی عمومی در ناحیه کلانشهر Perth، در غرب استرالیا انتخاب شده بودند که همه در فاصله 20 کیلومتری از مرکز شهر قرار داشتند. تعداد مراجعان شامل کودکانی از مترو، مناطق روستایی و سایر مناطق کشور تا فاصله460 کیلومتری از مرکز شهر بود. سی و چهار درصد از این نمونه، از CSTC و مابقی از کلینیکهای جامعه انتخاب شده بود ( با نسبت تقریباً مساوی از هر کلینیک).

این نمونه شامل شركت كنندگاني بود كه در طی سه ماه آخر قبل از شروع مطالعه، درمان لکنت زبان را انجام داده بودند و مرخص شده بودند ( یا آن را قطع کرده بودند). معیارهای ترخیص در تمامی کلینیکها یکسان بود و شامل یک رتبه بندی از شدت لکنت ≤ 2٪ از هجاهای ادا شده با لکنت در داخل کلینیک و همچنین یک رتبه بندی 2 یا پایینتر از آن در مقیاس رتبه بندی ادراکی مراقب طی یک دوره سه ماهه بود (Manning، 2010؛ Yairi & Ambrose، 1999). با دویست و هفت نفر از شرکت کنندگان تماس گرفته شد و 185 نفر پاسخ دادند ( حدود: 2 سال، 2 ماه تا 6 سال، 3 ماه).

در 15 مورد (8.1%)، خانواده‌های شرکت کنندگان با وجود عدم برخورداری از معیارهای رسمی ترخیص، به درمان خاتمه دادند. از این 15 مورد، 12 نفر نسبت به تکنیکهای درمانی مقاومت نشان دادند، دو نفر بخاطر مسائل بهداشتی صرفنظر کردند و یک خانواده تغییر مکان (بین ایالتی) داد. علاوه براین، 11 نفر از این 15 شرکت کننده (73٪) در گروه دارای علائم بالاي اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) طبقه بندي شدند و چهار نفر (27٪) با معیارهای علائم بالای ADHD مطابقت نداشتند که این امر به نقش احتمالی این علائم در مقاومت نسبت به درمان اشاره دارد. از این شرکت کنندگان برای این مطالعه استفاده شد تا اعتبار بالینی یافته‌ها را در جامعه حرفه‌ای تقویت کنند و نتایج بالینی واقعی را انعکاس دهند، در جاییکه ممکن است انصراف مراجعان قبل از مطابقت با معیارهای ترخیص رخ دهد. با این حال، انجام یک تجزیه و تحلیل بدون این شرکت کنندگان، ، نتایج مربوط به پیش بینی کننده‌های پاسخگویی نسبت به درمان را تغییر نداد.