ترجمه مقاله نقش ضروری ارتباطات 6G با چشم انداز صنعت 4.0
- مبلغ: ۸۶,۰۰۰ تومان
ترجمه مقاله پایداری توسعه شهری، تعدیل ساختار صنعتی و کارایی کاربری زمین
- مبلغ: ۹۱,۰۰۰ تومان
The relationship between physical activity (PA) and academic performance has been widely studied. Scientific research has confirmed that when a substantial amount of school time is dedicated to PA, academic performance meets and exceeds that of students not receiving additional PA.1 This finding is independent of the PA context (school-based PA, recess, classroom-based PA, and extracurricular PA).2 In spite of all this, the influence that the intensity of the PA carried out has on this relationship is yet to be confirmed, since the very few studies carried out in this regard have yielded different findings. Indeed, whereas some researchers have observed a significant association between vigorous (but not moderate) PA and academic achievement,3 others have found mixed results.4 Given all that, it seems that there is a need for studies which thoroughly examine the dose-response relationship between PA and academic performance, as well as the explanatory mechanisms for this relationship.5 Moreover, although it has been observed that PA and fitness positively contribute to academic achievement,6 the extent of this relationship and whether it depends on the kind of PA carried out is still not known. Indeed, utilization of bioenergetic substrates depends on the type, intensity, and duration of the exercise.7 Therefore, there might be a connection between the performance of a particular kind of PA, classified according to the predominant bioenergetic pathways, and its influence on the academic achievement.
Conclusion
This study shows preliminary evidence implying that the link between academic achievement and PA depends on the intensity with which PA is performed and on its predominant metabolic pathway. However, it should be noted that such associations seem to be gender-dependent. In this regard, further research is needed.
رابطه بین فعالیت بدنی (PA) و عملکرد تحصیلی بصورت گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. تحقیقات علمی تأیید کرده اند که زمانیکه دانش آموزان زمان قابل توجهی را به فعالیت بدنی اختصاص میدهند عملکرد تحصیلی آنها به عملکرد تحصیلی دانش آموزانی می رسد (و از آن بیشتر میشود) که فعالیت بدنی اضافی را دریافت نکرده اند. این یافته از زمینه فعالیت بدنی (فعالیت بدنی در مدرسه، زنگ تفریح، فعالیت بدنی در کلاس درس، و فعالیت بدنی فوق برنامه ای)، مستقل است. علیرغم این مسئله، تأثیری که شدت فعالیت بدنی بر روی این رابطه دارد هنوز تأیید نشده است چون مطالعات اندکی که در این زمینه انجام شده اند، یافته های متفاوتی را ارائه داده اند. در حقیقت با اینکه بعضی از محققان رابطه مهمی را بین فعالیت بدنی شدید (نه متوسط) و پیشرفت تحصیلی پیدا کردند اما بعضی از محققان هم نتایج ترکیبی ای را پیدا کردند. با در نظر گرفتن همه اینها، به نظر میرسد که مطالعاتی باید انجام شود که رابطه دوز-واکنش (واكنش متناسب با مقدار) بین فعالیت بدنی و عملکرد تحصیلی، و همچنین مکانیزم های توضیحی برای این رابطه را بطور کامل مورد بررسی قرار دهند. بعلاوه اگرچه مشاهده شده است که فعالیت بدنی و تندرستی کمک مثبتی به پیشرفت تحصیلی می کنند اما وسعت این رابطه و اینکه آیا این رابطه به نوع فعالیت بدنی انجام شده بستگی دارد یا نه، هنوز مشخص نشده است. در حقیقت استفاده از ماده فرعی (بستر) بیوانرجتیک به نوع، شدت و مدت تمرین بستگی دارد. بنابراین ممکن است رابطه ای بین عملکرد نوع خاصی از فعالیت بدنی (که طبق مسیرهای بیوانرجتیک غالب طبقه بندی میشود) و تأثیر آن بر روی پیشرفت تحصیلی وجود داشته باشد.
نتیجه گیری
ما در مطالعه حاضر شواهد مقدماتی ای را نشان می دهیم که حاکی از این هستند که رابطه بین پیشرفت تحصیلی و فعالیت بدنی، به شدت انجام فعالیت بدنی و مسیر سوخت و ساز غالب، بستگی دارد. با اینحال شایان ذکر است که به نظر می رسد این روابط به جنسیت بستگی داشته باشند. در همین خصوص باید تحقیقات بیشتری در آینده انجام شود.