ورزش به عنوان شکلی از اتحاد اجتماعی

ورزش به عنوان روش افزایش شادی

ورزش به عنوان نوعی ازخودگذشتگی

بسیار عجیب، اما درست است که تلاش های کمی اخیرا برای تحلیل و شرح مفهوم یا ماهیت ورزش انجام شده اند که به روحیه ورزشکاری اشاره ویژه ای داشته اند. به هر حال، علی رغم این نادیده گیری، عده کمی می خواهند این مسئله را انکار کنند که ارتباط روحیه وزشکاری با ورزش مسئله مهمی می باشد. به طور یقین در بازی هایی که دارای ویژگی های مکاتب عمومی انگلیس در قرن 19 می باشند، استفاده از یک اصطلاح بدون دیگری به ندرت قابل درک است. همین مسئله را می توان درباره دو اصطلاح «آماتور» و «المپیک» بیان کرد. امروزه، چنین به نظر می رسد که فلسفه معاصر ادبیات ورزش چیزی است که باید با آن همراه شد، موضوعی که کاملا متفاوت می باشد. تا جائی که می دانم، هیچ رفتار جدی تا به حال نگاهی به پدیده روحیه ورزش در طی این 20 سال نینداخته است. حتی مک اینتاش در کتاب خود، بازی منصفانه،« رابطه تحلیلی اخلاق ورزشی با نظریه و فعالیت آموزش» برقرار می سازد و فقط نظر گذرا درباره آن بیان می کند. آنچه که در ادامه می بینیم، تلاشی برای کمک به اصلاح بعد نادیده گرفته شده در بحث حاصر درباره زمینه کلی اخلاق و ورزش می باشد.