چکیده

1. مقدمه

2. مناقشات پیرامون برنامه ریزی مشارکتی

3. عملکردها (وظایف) پشتیبانی رسانه های اجتماعی

3.1. به اشتراک گذاشتن اطلاعات

3.2. شبکه سازی اجتماعی

3.3. مشارکت شهروندی

3.4. ارتباطات

4. چالش ها

5. بحث و نتیجه گیری

منابع

چکیده

در سالهای اخیر، استفاده گسترده از رسانه های اجتماعی به طور فزاینده ای شیوه ی برنامه ریزی و سیاست گذاری را تحت تاثیر قرار داده است. اگرچه تعداد رو به رشدی از مقالات تاثیر رسانه ‌های اجتماعی بر حاکمیت و برنامه‌ریزی شهری را بررسی می‌کنند، کمبود درک نظری در زمینه ی میزان گستره ی پشتیبانی رسانه‌های اجتماعی از برنامه‌ریزی مشارکتی، وجود دارد. این مطالعه یک نوع شناسی از عملکردها و وظایف پشتیبانی رسانه های اجتماعی را شناسایی می کند: به اشتراک گذاشتن اطلاعات به جریان های اطلاعاتی یک-طرفه از دولت به شهروندان یا از افراد و سازمان ها به مخاطبان گسترده بصورت هوشیار و بلادرنگ اشاره دارد؛ شبکه‌ سازی اجتماعی در مورد شبکه ‌سازی افراد و سازمانها، حتی شاید عبور از مرزهای جغرافیایی برای اقدام های جمعی است؛ مشارکت شهروندی به میزان های مختلف قدرت شهروندی ربط دارد که ممکن است بوسیله ی رسانه های اجتماعی ارتقا یابد؛ و ارتباطات متنوع می باشد که با خود-ارتباطی چندوجهی، تعاملی و انبوه در حوزه های عمومی آنلاین مختلف مشخصه یابی می شود. این وظایف پشتیبانی می تواند برای کمک به مراحل و مقیاس های مختلف برنامه ریزی مشارکتی به کار گرفته شود. با این وجود، چالش های بالقوه متعددی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی در برنامه‌ریزی شهری وجود دارد، از جمله سوگیری جمعیت، نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی، اعتبار اطلاعات، (خود)سانسوری، و قطبی سازی افکار. ادغام و یکپارچه سازی رسانه های اجتماعی، ابزارهای دیجیتال و روش های مشارکت سنتی می تواند در پشتیبانی از فرآیندهای برنامه ریزی همه شمول تر کمک کننده باشد.

2. مناقشات پیرامون برنامه ریزی مشارکتی

یک چرخش ارتباطاتی در برنامه ریزی شهری در کشورهای غربی به ویژه در زمینه بازآفرینی شهری و حفاظت محیط زیست از دهه 1980 اتفاق افتاده است (Healey, 1997). Innes(2018) و Booher یک نظریه ی عقلانیت مشارکتی را ارایه می کنند که شامل سه شرط، یعنی تنوع علایق، وابستگی متقابل علایق و گفتگوی معتبر می باشد. این شرایط تا حد زیادی با ایده های هابرماس در مورد عقلانیت ارتباطی مرتبط است در مورد اینکه نیاز است تا همه دیدگاه ها و شرایط گفتاری ایده آل گنجانده شود. بنابراین، در رویکرد ارتباطاتی به برنامه‌ریزی مشارکتی فرض بر این است که شرکت ‌کنندگان به طور مساوی حق سؤال کردن، اعتراض و پیشنهاد دادن دارند و نیز بحث‌ های صمیمانه، قابل درک و دقیق (ارتباطات عقلانی) در حوزه عمومی وجود دارند (Innes & Booher, 2015). مزایای فرض یک رویکرد ارتباطاتی با هدف حل وفصل تعارض بسیار چشمگیر است، به طور مثال تقویت مداخله ی بیشتر ذینفعان در فرآیندهای تصمیم گیری و ممکن کردن تغییر شکل روابط متخصص-شهروند (Gualini & Bianchi, 2015). مهمتر اینکه، راهکارهای برنامه‌ ریزی مشارکتی، نقش مهم شهروندان را بعنوان کنش گرانی که به استدلال‌ها کمک می‌کنند و جامعه مدنی را بعنوان وسیله ‌ای برای اعمال فشار بر دولت تا پاسخگوتر اقدام کند، تعریف می‌ نماید (B¨acklund & M¨antysaloB¨acklund & M¨antysalo, 2010; Watson, 2011). آنها اغلب در سطح محله ای توسعه پیدا می کنند، که در آنجا ارتباط چهره به چهره ظهور خیال های مشترک را ممکن می سازد. با این حال، رویکرد ارتباطی به برنامه ریزی مشارکتی به دلیل نادیده گرفتن روابط قدرت در فرآیندهای اجماع خواهانه و "عقلانیت های متعارض" در زمینه تفاوت های اجتماعی به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است (Brand & Gaffikin, 2007; Huxley & Yiftachel, 2000; Watson, 2003). همچنین به دلیل نادیده گرفتن زمینه هایی که ممکن است مانع تحقق کیفیت های مشارکتی شود، مورد انتقاد قرار گرفته است (Calderon & Westin, 2021).

اگر مایل به تهیه نسخه پاورپوینت مقاله "رسانه های اجتماعی برای برنامه ریزی مشارکتی: گونه شناسی عملکردها و چالش های پشتیبانی" هستید اینجا کلیک نمایید.

اگر مایل به تهیه نسخه متن خلاصه شده مقاله "رسانه های اجتماعی برای برنامه ریزی مشارکتی: گونه شناسی عملکردها و چالش های پشتیبانی" هستید اینجا کلیک نمایید.

و برای خرید ترجمه کامل مقاله با فرمت ورد از دکمه های زیر استفاده نمایید.