ترجمه مقاله ارتباط بین ایستادن بدون حفاظ، راه رفتن و بهبود زخم در افراد دیابتی - نشریه Sage

ترجمه مقاله ارتباط بین ایستادن بدون حفاظ، راه رفتن و بهبود زخم در افراد دیابتی - نشریه Sage
قیمت خرید این محصول
۲۹,۰۰۰ تومان
دانلود مقاله انگلیسی
عنوان فارسی
نمیتوان فشار را تحمل کرد: ارتباط بین ایستادن بدون حفاظ، راه رفتن و بهبود زخم در افراد دیابتی
عنوان انگلیسی
Can’t Stand the Pressure: The Association Between Unprotected Standing, Walking, and Wound Healing in People With Diabetes
صفحات مقاله فارسی
14
صفحات مقاله انگلیسی
11
سال انتشار
2016
نشریه
سیج - Sage
فرمت مقاله انگلیسی
PDF
فرمت ترجمه مقاله
ورد تایپ شده
رفرنس
دارد
کد محصول
F818
وضعیت ترجمه عناوین تصاویر و جداول
ترجمه شده است
وضعیت ترجمه متون داخل تصاویر و جداول
ترجمه شده است
رشته های مرتبط با این مقاله
پزشکی
گرایش های مرتبط با این مقاله
اپیدمیولوژی، غدد و متابولیسم و بهداشت عمومی
مجله
مجله علوم و فنون دیابت - Journal of Diabetes Science and Technology
دانشگاه
دانشکده پزشکی، دانشگاه آریزونا، توسان، ایالات متحده آمریکا
کلمات کلیدی
offloading، زخم پای دیابتی، نظارت بر فعالیت بدنی، سنسورهای پوشیدنی، بهبود زخم، چسبندگی
۰.۰ (بدون امتیاز)
امتیاز دهید
فهرست مطالب
چکیده
روش ها
نتایج
بحث
نتیجه گیری
منابع مالی
نمونه چکیده متن اصلی انگلیسی
Abstract

Objective: The objective was to report patterns of physical activity and their relationship to wound healing success in patients with diabetic foot ulcers protected with removable or irremovable offloading devices. Methods: Forty-nine people with diabetic foot ulcers were randomized to wear either a removable cast walker (RCW) or an irremovable instant total contact cast (iTCC). Primary outcome measures included change in wound size, physical activities including position (ie, sitting, standing, lying) and locomotion (speed, steps, etc). Outcomes parameters were assessed on weekly basis until wound healing or until 12 weeks. Results: A higher proportion of patients healed at 12 weeks in the iTCC group (P = .038). Significant differences in activity were observed between groups starting at week 4. RCW patients became more active than the iTCC group (75% higher duration of standing, 100% longer duration of walking, and 126% longer unbroken walking bout, P < .05). Overall, there was an inverse association between rate of weekly wound healing and number of steps taken per day (r < –.33, P < .05) for both groups. RCW patients had a significant inverse correlation between duration of daily standing and weekly rate of healing (r = –.67, P < .05). Standing duration was the only significant predictor of healing at 12 weeks. Conclusion: The results from this study suggest significant differences in activity patterns between removable and irremovable offloading devices. These patterns appear to start diverging at week 4, which may indicate a decline in adherence to offloading. Results suggest that while walking may delay wound healing, unprotected standing might be an even more unrealized and sinister culprit.

نمونه چکیده ترجمه متن فارسی
چکیده
هدف: هدف گزارش الگوهای فعالیت بدنی و ارتباط آنها با موفقیت بهبود زخم در بیماران مبتلا به زخم های پای دیابتی محافظت شده با دستگاه های offloading قابل جابجایی یا غیر قابل offloading بود.
روش ها: چهل و نه نفر مبتلا به زخم پای دیابتی به طور تصادفی مشخص شدند تا یا یک کست واکر قابل جابجایی را پوشیده و یا یک (instant total contact cast (iTCC غیر قابل جابجایی را بپوشند. معیار بازده اولیه آن شامل : تغییر اندازه زخم،فعالیت های جسمانی شامل (به عنوان مثال، نشسته، ایستاده، دراز کشیدن)، دویدن (سرعت، گام ها، و غیره) می باشد. پارامترهای نتایج به صورت هفتگی تا زمان بهبود زخم یا تا 12 هفته مورد بررسی قرار گرفتند.
يافته ها: نسبت بالایی از بیماران در گروه iTCC در هفته 12 بهبود یافتند(P = .038).. از هفته 4 تفاوت قابل توجهی از نظر فعالیت در بین گروه ها مشاهده شد. بیماران RCW فعال تر از گروه iTCC بودند (75٪ طولانی تر شدن زمان ایستادن ، 100٪ طولانی تر شدن پیاده روی و 126٪ پیاده روی های بدون تقلا، P < .05 ). در کل، برای هر دو گروه ارتباط معکوس بین میزان بهبودی زخم هفتگی و تعداد مراحل انجام شده در روز وجود داشت (r < –.33, P < .05). بیماران RCW همبستگی معکوس قابل توجهی بین مدت زمان ایستادن روزانه و میزان بهبود هفتگی داشتند (r = –.67, P < .05). مدت زمان ایستادن تنها پیش بینی کننده قابل توجهی در بهبودی در 12 هفته بود.
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده وجود تفاوت معنی داری در الگوهای فعالیت بین دستگاه های offloading قابل جابجایی و غیر قابل جابجایی وجود دارد. به نظر می رسد این الگوها در هفته 4 شروع به متفاوت شدن می کنند، که ممکن است نشان دهنده کاهش چسبندگی به offloading باشد. نتایج نشان می دهد که در حالی که پیاده روی ممکن است سرعت بهبود زخم را کاهش دهد ایستادن بدون محافظ این سرعت را بیشتر کاهش می دهد.

بدون دیدگاه