The brain has long been considered immune-privileged and protected from peripheral immune insults by the BBB. Indeed, few autoimmune diseases are known to affect the brain parenchyma when compared with the impressive list of autoimmune conditions targeting virtually every organ of the body. These autoimmune diseases can typically be divided into organ-specific categories (e.g., Type I diabetes and thyroiditis), or are the result of a more diffuse response (e.g., systemic lupus erythematosus). Furthermore, most immune diseases known to affect the brain either do not target neurons or are not brain region-specific (e.g., multiple sclerosis, encephalitis, CNS manifestations of systemic lupus erythematosus or autoimmune vasculitis), with the possible exceptions of some autoimmune ataxias [1]. Interestingly, the brain also has its own specialized set of antigen-presenting cells, the microglia, and recent results have shown that immune molecules, such as MHC class I or complement proteins, also regulate brain development [2–4]. The relatively low frequency of brain region-specific autoimmune diseases is surprising considering the antigenic complexity of the brain.
نمونه چکیده ترجمه متن فارسی
اگر نارکولپسی یک بیماری خودایمن مغزی باشد، امکان کشف دیگر بیماری های مغزی نیز وجود دارد.
مغز یکی از مناطق ممتاز ایمنی(immune privileged site) می باشد که از مزاحمت سیستم ایمنی به وسیله سدخونی مغزی (BBB) در امان می ماند. در واقع، بیماری های خودایمن پارانشیم مغز را تحت تاثیر خود قرار می دهند، در حالی که دیگر بیماری های خود ایمن اختصاصی بافت بسیاری از قسمت های بدن( بافت ها) را تحت تاثیر خود قرار می دهد. این بیماری های خودایمنی را معمولا در گروه بیماری های اختصاصی اندام (organ-specific) طبقه بندی می کنند (مانند دیابت تیپ یک و تیروئید) البته برخی بیماری ها چندین اندام را درگیر می کند (مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک). علاوه براین، بسیاری از بیماری های خودایمن(مانند مالتیپل اسکلروز، انسفالیت، تظاهرات لوپوس ارتیماتوز سیتمکی در مغز و واسکولیت اتوایمن) به استثنای برخی از آتاکسی های خودایمن، که جمعیت بزرگی از نورون های مغز را تحت تاثیر خود قرار می دهند و اختصاصی جمعیت خاص نورونی یا نواحی خاصی از مغز نیستند. نکته جالب دیگر اینست که در مغز نیز جمعیت خاصی از سلول های ارائه کننده آنتی ژن وجود دارد که سلول های میکروگلیا نام دارند و ملکول هایی مانند MHC I و پروتئین های کمپلمان را بیان می کنند و رشد و تکوین مغز را تنظیم می کنند. تعداد نسبتا کم بیماری های خودایمن اختصاصی نواحی خاص در مغز نشان دهنده پیچیدگی آنتی ژنیک مغز است.