Over 2 million children die of acute respiratory infection every year, with around 98% of these deaths occurring in developing countries. Depending upon the clinical status of the patient, supplemental oxygen is usually the first line therapy. However this often proves inadequate for acute respiratory failure (ARF), in which case intubation and mechanical positive pressure ventilation are required. Adult intensive care successfully introduced non-invasive positive pressure ventilation (NIPPV) to treat ARF over a decade ago. This experience, coupled with the use of NIPPV in children with chronic respiratory insufficiency, has led to increasing use of NIPPV to treat ARF in paediatric populations. NIPPV can have similar or improved outcomes to IPPV, but with fewer complications. However there are no controlled trials of its use in children, and most data come from observational studies and retrospective reviews. In a developing world setting, where mortality from ARF is high and the risks of intubation are great and often not feasible, NIPPV can be a simple and cost-effective way to treat these patients. Its implementation in rural Northern Ghana shows NIPPV for ARF can be delivered safely with minimal training, and appears to impact significantly on mortality in those under 5 years.
INTRODUCTION
Acute respiratory failure (ARF) can be categorised into hypoxaemic ARF (type I) or the more common hypercapnic ARF (type II). The hypoxaemic type is usually defined by an arterial partial pressure of oxygen (PaO2) of <7.8 kPa (60 mmHg) with a normal or low PaCO2. These cut offs are to an extent arbitrary and the values must be put into the context of the child’s pre-existing state and whether any supplemental oxygen is being given. In the absence of supplemental oxygen, a hypercapnic patient is always hypoxaemic. The primary issue is often ventilation-perfusion mismatch due to intrapulmonary shunting. It can be associated with virtually all acute lung diseases, categorised into acute asthma, infection (bronchiolitis and pneumonia) and pulmonary oedema [1]. In addition to treating the underlying cause, supplemental oxygen must be administered to a hypoxic child. However if that is insufficient to produce a satisfactory rise in oxygen saturation, mechanical ventilation may be required. In the hypercapnic or ventilatory type, as well as hypoxaemia,there is an arterial partial pressure of carbon dioxide (PaCO2) of >6.5 kPa (50 mm Hg), usually accompanied by a fall in pH to <7.3. Whilst this may be a chronic issue (for example in children with neuromuscular disease or chronic upper airways obstruction), it may follow on from type I ARF, when the child’s respiratory muscles start to fatigue leading to hypoventilation. In this instance, oxygen alone is insufficient and ventilatory support is required.
CONCLUSIONS
NIPPV has been used increasingly in adult intensive care and following this, has been its introduction into paediatric practice. There are no controlled trials of its use in children and most data comes from observational studies and retrospective reviews. Nevertheless outcomes are encouraging and there are a number of potential advantages, not least the reduction in ventilatorassociated pneumonia. For additional reasons of cost effectiveness and ease of use by all types of trained healthcare workers, it is ideally suited for introduction into developing low-income countries.
مقدمه
نارسایی حاد تنفسی (ARF) را می توان به ARF هایپواگزمیک (نوع I) و یا به طور رایج تر ARF هیپرکاپنیک (نوع II) دسته بندی کرد. نوع هایپواگزمیک معمولا توسط فشار جزئی اکسیژن شریانی (PaO2) <7.8 کیلو پاسکال (60 میلیمتر جیوه) با PaCo2 طبیعی یا پایین تعریف نمود. این قطع کردن به اندازه دلخواه می باشند و مقادیر باید در چارچوب حالت از قبل موجود کودک قرار داده شوند و اینکه آیا هر اکسیژن اضافی داده می شود یا خیر. در غیاب اکسیژن مکمل، یک بیمار هیپرکاپنیک همیشه هایپواگزمیک است. مسئله اصلی اغلب عدم تطابق تهویه-پرفیوژن با توجه به جابجایی داخل. می توان آن را با بیماری های ریوی تقریبا تمام حاد مرتبط دانست، در آسم حاد، عفونت (برونشیولیت و ذات الریه) و ادم ریوی طبقه بندی نمود [1]. علاوه بر درمان علت زمینه ای، اکسیژن اضافی باید به یک کودک کم اکسیژن تجویز شود. با این حال در صورتی که تولید یک افزایش رضایت بخش در اشباع اکسیژن کافی نباشد، تهویه مکانیکی مورد نیاز است. در نوع هیپرکاپنیک یا تهویه، و همچنین هایپوکزمیا (فقدان اکسیژن در خون)، یک فشار جزئی شریانی دی اکسید کربن (PaCo2) از> 6.5 کیلو پاسکال (50 میلی متر جیوه)، معمولا با کاهش pH به <7.3 وجود دارد. در حالی که این ممکن است یک مسئله مزمن باشد (به عنوان مثال در کودکان مبتلا به بیماری عصبی-عضلانی یا انسداد راه های هوایی فوقانی مزمن)، ممکن است از نوع ARF پیروی کند، وقتی که عضلات تنفسی کودک شروع به خستگی می نمایند، منجر به کاهش حجم هوای تنفسی می شود. در این مثال، اکسیژن به تنهایی کافی نیست و حمایت تهویه ای مورد نیاز است.
نتیجه گیری
NIPPV به طور فزاینده ای در مراقبت های ویژه بزرگسالان استفاده شده است و پس از آن، برای اطفال نیز عرضه شده است. هیچ کارآزمایی کنترل شده ای در مورد استفاده از آن در کودکان وجود ندارد و بسیاری از داده ها از مطالعات مشاهده ای و بررسی گذشته نگر می آیند. با این وجود نتایج دلگرم کننده هستند و تعدادی از مزایای بالقوه در تهویه کننده ذات الریه وجود دارد. به دلایل اثربخشی هزینه و سهولت استفاده توسط تمام انواع کارکنان بهداشتی درمانی آموزش دیده، این مورد به طور ایده آل برای عرضه در کشورهای کم درآمد در حال توسعه مناسب است.
