This paper argues that, in spite of recent judicial practice contributing to the integration of environmental considerations in human rights adjudication, progress in this field remains limited. This is so because of the prevailing ‘individualistic’ perspective in which human rights courts place the environmental dimension of human rights. This results in a reductionist approach which is not consistent with the inherent nature of the environment as a public good indispensable for the life and welfare of society as a whole. The article, rather than advocating the recognition of an independent right to a clean environment, presents a plea for a more imaginative approach based on the consideration of the collective-social dimension of human rights affected by environmental degradation.
این مقاله استدلال می کند که به رغم شیوه قضایی اخیر که به ادغام ملاحظات زیست محیطی در قضاوت در مورد حقوق بشر کمک می کند, پیشرفت در این زمینه همچنان محدود مانده است. این به دلیل دیدگاه غالب «فردگرایانه» است که دادگاه های حقوق بشر، بعد زیست محیطی حقوق بشر را با این دیدگاه در نظر می گیرند. این منجر به یک رویکرد تخریب (کاهش) گرایانه می شود که به طور کلی با ماهیت ذاتی محیط زیست به عنوان یک کالای عمومی ضروری برای زندگی و رفاه جامعه سازگار نیست. این مقاله به جای حمایت از به رسمیت شناختن یک حق مستقل برای یک محیط تمیز، بهانه ای برای یک رویکرد ذهنی تر را بر مبنای ملاحظه بعد جمعی-اجتماعی حقوق بشر تحت تاثیر تخریب محیط زیست ارائه می دهد.
