چکیده

مقدمه

مروری بر تحقیقات پیشین

رفتار نوآورانه کارکنان

مرکزگرایی و رفتار نوآورانه

رسمی سازی و رفتار نوآورانه

یکپارچگی و رفتار نوآورانه

رفتارهای نوآورانه و عملکرد نوآورانه سازمانی

نقش میانجی گرانه رفتارهای نوآورانه

روش ها

داده ها و نمونه

معیارها

نتایج

تجزیه و تحلیل مدل برداری معادلات ساختاری

بحث

پیامدهای نظری

پیامدهای عملی

محدودیت ها و مسیرهای تحقیقاتی آتی

منابع

چکیده

 هدف – هدف این مقاله بررسی نقش میانجی گرانه رفتارهای نوآورانه بر روابط بین ساختارهای سازمانی مانند مرکزگرایی، رسمی سازی، یکپارچگی و عملکرد نوآورانه سازمانی است.

طراحی/روش ها/رویکرد – مولفان داده ها را از 140 مدیر عملیاتی سازمان های تولیدی جمهوری کره جمع آوری کرده اند. مولفان از مدل معادلات ساختاری جهت ارزیابی اعتبار فرضیه های پیشنهادی استفاده کرده اند.

یافته ها – یافته ها حاکی از آن هستند که رفتارهای نوآورانه حلقه های بین مرکزگرایی، رسمی سازی و عملکرد نوآورانه را به  هم متصل می کند. هرچند، یافته ها نشان می دهند که رفتارهای نوآورانه باعث ایجاد ارتباط میان یکپارچگی و عملکرد نوآورانه سازمانی نمی شود.

اصالت/ارزش – این اولین مقاله ای است که نقش میانجی گرانه رفتارهای نوآورانه در روابط بین مرکزگرایی، یکپارچگی، و عملکرد نوآورانه سازمانی را بررسی می کند.

مروری بر تحقیقات پیشین

رفتار نوآورانه کارکنان

منظور از رفتار نوآورانه، تولید، معرفی و بکارگیری ایده های مرتبط با محصولات، رویه ها، و مراحل در نقش های کاری، گروهی و یا سازمانی است که گروه و یا سازمان از آن بهره می برد (وست و فار، 1989).

خلاقیت فردی نقطه آغاز نوآوریست (کیم و لی، 2013). از این رو، واژه های "خلاقیت" و "نوآوری" به   جای یکدیگر استفاده می شوند (وست و فار، 1990). هرچند محققان در توصیف این واژه ها به اتفاق نظر رسیده اند: "خلاقیت" یعنی تولید ایده های جدید در رابطه با محصولات، خدمات، و فرآیندها و رویه های سازمانی (مامفورد و گوستافسون، 1988)، و "نوآوری" یعنی تولید، بکارگیری و اجرای ایده های جدید (کانتر، 1988؛ ون دو ون، 1986). همچنین، وودمن و همکاران (1993) معتقدند رفتار خلاقانه تنها با تولید ایده های جدید مرتبط است، درحالی که رفتار نوآورانه شامل تولید ایده های جدید و همچنین استفاده از ایده های جدید سایرین در واحد کاری و یا شرکت می شود. از آنجایی که رفتار نوآورانه یک روند چندمرحله ای است (اسکات و بروس، 1994). در مرحله اول، این رفتار با معرفی ایده های جدید و مفید شروع می شود. فاز بعدی رفتار نوآورانه تبلیغ ایده است یعنی اشخاص مشغول فعالیت های اجتماعی جهت جذب اسپانسر، حامی و طرفدارهایی می شوند که می توانند به تحقق ایده های جدید کمک کنند. فاز نهایی فرایند نوآوری تحقق ایده است، یعنی ایده ها در نقش های کاری، گروهی و یا سازمانی بکار گرفته می شوند (اسکات و بروس، 1994).

چندین عامل به عنوان تعیین کنندگان رفتار نوآورانه شناخته شده اند، مانند مشخصات شغلی (اولدهم و کامینگز، 1996)، جو و فرهنگ سازمانی (اسکات و بروس، 1994)، روابط با مافوق (جنسن و ون ایپرن، 2004)، تفاوت-های فردی (بروس و وست، 1995)،  زمینه های اجتماعی/فردی (مونتون و وست، 1995).