با ارائه تحقیقاتی دقیق، ترپونین های قلبی به نشانگر های زیستی مناسبی برای طبقهبندی خطرات و داروهای پیش ساخت تبدیل شدند. مطالعات مشاهده ایی، ارتباط معکوسی را بین فعالیت بدنی و مقدار ترپونین قلبی پایه گزارش کرده است. با این حال، علت آن هرگز ثابت نشده است. این تحقیق بررسی کرد که آیا غلظت ترپونین قلبی پایه به مداخلات سبک زندگی مانند تمرینات ورزشی وابسته است یا خیر. ترپونین قلبی پایه T (cTnT)و سطح 1 (cTnI) با حساسیت بالا در دو برنامه تمرینی ورزش استقامتی (۱۲ هفتهای) و ۲۴ هفتهای (تحقیق ۲) در بزرگسالان مسنتر (بیشتر از 65 سال) مورد بررسی قرار گرفتند. به علاوه، بررسی های قبلی ترپونین قلبی1 با حساسیت بالا، در تمرین آزمایشی کنترل شده ۲۴ هفتهای در (افراد پیش از بلوغ) و بزرگسالان انجام شد (تحقیق ۳). در کل، ۹۱ نفر در بررسی اطلاعات نهایی قرار گرفتند. تغییرات عمده ایی در سطوح ترپونین قلبی در طول زمان در مطالعه ۱ و 2 وجود نداشت. مطالعه 1cTnT −0.13 (−0.33–+0.08) ng/L/-, cTnI 12 هفته −0.10 (−0.33–+0.12) ng/L/12-weeks; study 2: cTnT −1.99 (−4.790.81), cTnI −1.59 (−5.70–+2.51) 24 هفته. همچنین هیچ ارتباطی بین تمرین و دوره ترپونین قلبی در تحقیق ۳ وجود ندارد (P=0.027). در نتیجه، این تحقیق هیچ مدرکی مبنی بر اینکه تمرین ورزش استقامتی طولانیمدت، میتواند سطح ترپونین قلبی را تعدیل کند، ارائه نمی دهد.
پژوهش ها
چارچوب پژوهشی : برای بررسی تاثیر تمرینات استقامتی بر ترپونین قلبیT (cTnT)و 1 (cTnL) در افراد مسنتر، دو تحقیق مستقل انجام شد: پژوهشی درباره تاثیر تمرین استقامتی ۱۲ هفتهای در مردان مسنتر (بیشتر از 65 سال) (پزوهش 1)و پزوهش دوم در مورد تاثیر تمرین استقامتی ۲۴ هفتهای در مردان و زنان مسنتر (بیشتر از 65 سال) (پژوهش ۲). علاوه بر این، بررسی مجددی درباره ترپونین قلبی که در پژوهش اخیر منتشر شده در مورد تاثیر برنامه تمرین استقامتی ۲۴ هفتهای در سطح پرتونین قلبی T در سطوح (افراد پیش از بلوغ) و افراد بالغ (بیشتر از 65 سال) (پژوهش ۳) انجام دادیم.
کلیه تحقیقات مطابق اصول قانونی Helsinki و مورد تایید هیئت مدیره بررسی نهادی محلی و کمیتههای اخلاقی دانشگاه Wageningen یا مرکز پزشکی دانشگاه Maastricht قرار گرفته است. شرکت کنندگان با تبلیغات در روزنامههای محلی (تحقیقات ۱ و ۲) یا با نزدیک شدن به سالمندان ساکن در خانههای آپارتمانی و در خانه سالمندان (پژوهش ۳) استخدام می شدند. همه شرکت کنندگان رضایت آگاهانه کتبی ارائه دادند. افراد تنها درصورتی که در ۲ سال گذشته در هیچ برنامه تمرینی منظمی شرکت نکرده باشند، واجد شرایط بودند.
پژوهش ۱: تمرینات ۱۲ هفتهای در مردان مسن.
در مجموع ۱۴ نفر در پژوهش ۱ گنجانده شدند. شرایط ورود، سن (۶۵ تا ۸۵ سال)، جنسیت مذکر و توانایی درک و اجرای دوره تحقیقاتی، بوده است. شرایط حذف (بدون علائم) بیماری عروقی قلبی یا محیطی، مشکلات ارتوپدی (گزارششده)و دیابت نوع ۲ (براساس آزمایش قند خون) هستند. جلسات تمرینی شامل ۵ دقیقه گرم کردن در نیروسنج دوچرخه ایی، چهار دور در دستگاه پرس پا و دستگاه کشش پا و 5 دقیقه خنک کردن بر روی نیروسنج دوچرخه ایی بود. حجم کار از ۶۰ درصد حداکثر 1 تکرار (RM1) (10 تا 15تکرار در هر دور ) شروع شد و به ۷۵ تا ۸۰ % از (RM1) (8تا 10 تکرار در هر دور) افزایش یافت. طول مدت یک جلسه تمرینی حدود ۴۵ دقیقه بود و نسبت تمرین به استراحت 1به ۴ بود. این برنامه تمرین استقامتی تحت نظارت، سه بار در هفته در طول ۱۲ هفته اجرا شد. حداقل یک دوره استراحت ۲ روزه بین جلسات تمرین متوالی وجود داشت. نمونه های خون پس از یک شب ناشتا، حداقل سه روز پس از آخرین جلسه تمرینی، قبل از شروع برنامه تمرینی (هفته ۰) و بعد از ۴، ۸ و ۱۲ هفته مداخله توسط مجرای وریدی بدست آمدند. این پژوهش موردی از آزمایش وسیع تری است که اثرات جلسات تمرین استقامتی را در مردان سالمند بر قدرت عضلانی، ترکیب بدن و ویژگیهای فیبر عضلانی به عنوان نتیجه اصلی بررسی میکند18.
