ترجمه مقاله اثربخشی درمان های دستی در درمان سندروم تونل کارپ - نشریه Ncbi

ترجمه مقاله اثربخشی درمان های دستی در درمان سندروم تونل کارپ - نشریه Ncbi
قیمت خرید این محصول
۳۳,۰۰۰ تومان
دانلود رایگان نمونه دانلود مقاله انگلیسی
عنوان فارسی
اثربخشی درمان های دستی از جمله تکنیک های نورودینامیک در درمان سندروم تونل کارپ: یک کارآزمایی کنترل شده‌ تصادفی
عنوان انگلیسی
Efficacy of Manual Therapy Including Neurodynamic Techniques for the Treatment of Carpal Tunnel Syndrome: A Randomized Controlled Trial
صفحات مقاله فارسی
18
صفحات مقاله انگلیسی
10
سال انتشار
2017
نشریه
Ncbi
فرمت مقاله انگلیسی
PDF
فرمت ترجمه مقاله
ورد تایپ شده
رفرنس
دارد
کد محصول
9251
وضعیت ترجمه عناوین تصاویر و جداول
ترجمه شده است
وضعیت ترجمه متون داخل تصاویر و جداول
ترجمه شده است
رشته های مرتبط با این مقاله
پزشکی
گرایش های مرتبط با این مقاله
مغز و اعصاب، فیزیوتراپی
مجله
مجله درمان های فیزیک و دستی - Journal of Manipulative and Physiological Therapeutics
دانشگاه
گروه کینزیوتراپی و روشهای فیزیوتراپی ویژه، آکادمی تربیت بدنی جری کوکیچکا، لهستان
کلمات کلیدی
سندروم تونل کارپ، درمان دستی، درمان فیزیکی
فهرست مطالب
چکیده
مقدمه
روش‌ها
موارد اخلاقی
طراحی مطالعه
شرکت‌کنندگان
پروتکل ها
مداخله
آنالیز آماری
نتایج
بحث
محدودیت‌ها
نتیجه‌گیری
کاربردهای عملی
نمونه چکیده متن اصلی انگلیسی
ABSTRACT

Objective: The purpose of this randomized trial was to compare the efficacy of manual therapy, including the use of neurodynamic techniques, with electrophysical modalities on patients with mild and moderate carpal tunnel syndrome (CTS). Methods: The study included 140 CTS patients who were randomly assigned to the manual therapy (MT) group, which included the use of neurodynamic techniques, functional massage, and carpal bone mobilizations techniques, or to the electrophysical modalities (EM) group, which included laser and ultrasound therapy. Nerve conduction, pain severity, symptom severity, and functional status measured by the Boston Carpal Tunnel Questionnaire were assessed before and after treatment. Therapy was conducted twice weekly and both groups received 20 therapy sessions. Results: A baseline assessment revealed group differences in sensory conduction of the median nerve (P b .01) but not in motor conduction (P = .82). Four weeks after the last treatment procedure, nerve conduction was examined again. In the MT group, median nerve sensory conduction velocity increased by 34% and motor conduction velocity by 6% (in both cases, P b .01). There was no change in median nerve sensory and motor conduction velocities in the EM. Distal motor latency was decreased (P b .01) in both groups. A baseline assessment revealed no group differences in pain severity, symptom severity, or functional status. Immediately after therapy, analysis of variance revealed group differences in pain severity (P b .01), with a reduction in pain in both groups (MT: 290%, P b .01; EM: 47%, P b .01). There were group differences in symptom severity (P b .01) and function (P b .01) on the Boston Carpal Tunnel Questionnaire. Both groups had an improvement in functional status (MT: 47%, P b .01; EM: 9%, P b .01) and a reduction in subjective CTS symptoms (MT: 67%, P b .01; EM: 15%, P b .01). Conclusion: Both therapies had a positive effect on nerve conduction, pain reduction, functional status, and subjective symptoms in individuals with CTS. However, the results regarding pain reduction, subjective symptoms, and functional status were better in the MT group. (J Manipulative Physiol Ther 2017;40:263-272)

نمونه چکیده ترجمه متن فارسی
چکیده
هدف: هدف این کارآزمایی تصادفی، مقایسه‌ی اثربخشی درمان‌های دستی از جمله استفاده از تکنیک‌های نورودینامیک و با روش‌های الکتروفیزیکی بر روی بیماران مبتلا به سندروم تونل کارپ (CTS) خفیف و متوسط است.
روش‌ها: این مطالعه بر روی 140 بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ انجام شد؛ این بیماران به طور تصادفی در گروه‌های درمان دستی (MT) که شامل استفاده از تکنیک‌های نورودینامیک، ماساژ عملکردی و تکنیک‌های موبیلیزاسیون استخوان کارپ یا گروه روش‌‌های الکتروفیزیکی (EM) که شامل لیزر و اولتراسوند درمانی بود؛ قرار گرفتند. هدایت عصبی ، شدت درد، شدت علائم و وضعیت عملکردی توسط پرسشنامه تونل کارپ دانشگاه بوستون، قبل و بعد از درمان ارزیابی شد. درمان دوبار در هفته انجام شد و هر دو گروه 20 جلسه درمانی را دریافت کردند.
نتایج: یک ارزیابی پایه تفاوت‌های گروهی را در هدایت حسی عصب میانی (P<.01) اما نه در هدایت حرکتی (P=.82) نشان داد. چهار هفته بعد از آخرین جلسه‌ی درمانی، سرعت هدایت عصبی مجددا اندازه‌گیری شد. در گروه MT، سرعت هدایت حسی عصب میانی 34 درصد و سرعت هدایت حرکتی 6% (در هر دو مورد، P<.01) افزایش یافت. هیچ تغییری در سرعت هدایت حسی و حرکتی عصب میانی در گروه EM ایجاد نشده بود. در هر دو گروه، زمان تاخیر عصب حرکتی دیستال کاهش یافت (P<.01). ارزیابی پایه هیچ گونه تفاوت گروهی را در شدت درد، شدت علائم یا وضعیت عملکردی نشان نداد. بلافاصله بعد از درمان، تجزیه‌و‌تحلیل واریانس تفاوت‌های گروهی در شدت درد (P<.01) را نشان داد؛ در هر دو گروه میزان درد کاهش یافته بود (MT:290%، P<.01؛ EM:47%، P<.01). بر اساس نتایج بدست آمده از پرسشنامه دانشگاه بوستون، تفاوت‌های گروهی در شدت علائم (P<.01) و عملکرد (P<.01) وجود داشت. در هر دو گروه، بهبود وضعیت عملکردی (MT: 47%, P < .01; EM: 9%, P < .01) و کاهش شدت علائم ذهنی سندروم تونل کارپ (MT: 67%, P < .01; EM: 15%, P<.01) دیده شد.
نتیجه‌گیری: هر دو روش درمانی، تاثیر مثبتی بر روی هدایت عصبی، کاهش درد، وضعیت عملکردی و علائم غیرعینی را در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ داشتند. با این حال، نتایج مربوط به کاهش درد، علائم غیرعینی و وضعیت عملکردی در گروه MT بهتر بودند.

بدون دیدگاه